19-09

Ken je dat , dat je ergens heen MOET maar je wil eigenlijk niet... en terwijl je onderweg bent wil je het liefst weer rechtsomkeert maken. Dat gevoel had ik vanmiddag toen we richting Utrecht reden.

Maar goed, we zijn er nu wel! En dat moet ook, en dat is ook goed maar heel eng.

Vanmorgen begon de de dag moeilijk, tranen zaten hoog.. Dat kwam ook omdat onze altijd vrolijke en positieve Mees gisteravond in ene verdrietig was. Hij lag in bed te huilen...nou dan kan ik normaal best sterk zijn maar dit trek ik even niet.
Hij hield mij vast om mij nooit meer los te willen laten. Mama ik ga je zo missen..(sorry weer een tranentrekker..)
Vanmorgen naar school gaat hij altijd gelijk spelen en ben ik niet meer in beeld, kusje kan er nog net vanaf maar nu bleef hij bij mij staan, met z'n koppie tegen mijn benen.
Toen de bel ging heb ik Bo en Mees heel hard geknuffeld en gekust en ik voelde al nu moet ik maken dat ik weg kom want ik wilde niet dat ze mij verdrietig zagen op dat moment.

  

In het ziekenhuis vandaag stonden 4 afspraken gepland, de gebitsfoto, de handfoto, de ct scan en even langs de anesthesie.
Dat ging allemaal heel soepeltjes, we hebben de kamer gezellig gemaakt MET het supergave kado van onze lieve vrienden...een megalange waslijn met voor elke dag een envelopje , in totaal voor 8 weken geloof ik.. en einde van de middag hebben we nog even lekker gegeten hier beneden in het restaurant en buiten gezeten.
Bas ging daarna naar huis en  sam en ik hebben nog even gevoetbald op het nieuwe dakterras in de pannakooi.

Dit was dag 1... op naar de volgende...